Estoy en la pista cómoda. Por el momento no despegaré.

sábado, 30 de octubre de 2010

Mojar-nos










Sabes que hoy nos pertenecemos a la lluvia, a su elocuencia.
Libremente gritaremos a su perfil, a su caída, al espacio que de ella ocupemos.
No te preocupes, siempre tendremos a nuestro tucan camuflado bajo la lluvia.



Keith Jarret (Paris-London) Testament, part VII

miércoles, 27 de octubre de 2010

Devorarse, derramarse: más que verbos












Cerca-lejos...cerca en palabra...lejos en piel....la única distancia entre dos o mil personas es no sentir.
No sentir es una estación en el desierto, el punto más lejano de la galaxia humana.
No sentir...y yo te siento aquí, muy dentro, ¿dónde está eso?..¿dónde está muy dentro?, y yo qué sé. (Él me dijo hoy todo eso. Y más.)




Lluis Llach (T'estimo)


Com t’ho podria dir
perquè em fos senzill, i et fos veritat,
que sovint em sé tan a prop teu, si canto,
que sovint et sé tan a prop meu, si escoltes,
i penso que no he gosat mai ni dir-t’ho,
que em caldria agrair-te tant temps que fa que t’estimo.

Que junts hem caminat,
en la joia junts, en la pena junts,
i has omplert tan sovint la buidor dels meus mots
i en la nostra partida sempre m’has donat un bon joc.
Per tot això i coses que t’amago
em caldria agrair-te tant temps que fa que t’estimo.

T’estimo, sí,
potser amb timidesa, potser sense saber-ne.
T’estimo, i et sóc gelós
i el poc que valc m’ho nego, si em negues la tendresa;
t’estimo, i em sé feliç
quan veig la teva força, que empeny i que es revolta, que jo...

Que passaran els anys,
i vindrà l’adéu, com així ha de ser,
i em pregunto si trobaré el gest correcte,
i sabré acostumar-me a la teva absència,
però tot això serà una altra història,
ara vull agrair-te tant temps que fa que t’estimo.

T’estimo, sí,
potser amb timidesa, potser sense saber-ne.
T’estimo, i et sóc gelós
i el poc que valc m’ho nego, si em negues la tendresa;
t’estimo, i em sé feliç
quan veig la teva força, que empeny i que es revolta, que jo...

sábado, 23 de octubre de 2010

Monstruos aconsejables












Del libro El monstruo que se comió la oscuridad, de Joyce Dunbar y Jimmy Liao.


Por tradición oral recibí el que creía ininteligible idioma de los monstruos.
Ahora comparto con ellos la luz, y la forma de no asustar.
Me viene a la memoria la última vez que con uno salí a una pradera: se fue corriendo tras ver a un roble sin casi hojas.



a Vava Inouva (Versión árabe castellanizada y traducita del blog:
http://elcorazonlateconfuerza.blogspot.com/2006/09/vava-inouva.html )

Txilek elli yi n taburt a Vava Inouva
Te ruego padre Inouva ábreme la puerta

Ccencen tizebgatin-im a yelli Ghriba
Oh, mi hija Ghriba haz zumbar tus pulseras

Ugadegh lwahc elghaba a Vava Inouva
Tengo miedo del monstruo del bosque, padre Inouva,

Ugadegh ula d nekkini a yelli Ghriba
Yo tengo miedo también, oh, mi hija Ghriba

Amghar yedel deg wbernus
Di tesga la yezzizin
El abuelo se arrebuja en su albornoz
En la distancia se calienta

Mmis yethebbir i lqut
ussan deg wqarru-s tezzin
Sus hijos preocupados por ganarse el pan (vida material)
(Mientras que) los días van y vienen en su cabeza

Tislit zdeffir uzetta
Tessallay tijebbadin
La nuera (sentada) detrás del telar
remonta los tensores metálicos

Arrac ezzin d i tamghart
A sen teghar tiqdimin
Los niños rodean a la abuela
quien les instruye en las cosas de antaño

Txilek elli yi n taburt a Vava Inouva
Te ruego padre Inouva ábreme la puerta

Ccencen tizebgatin-im a yelli Ghriba
Oh, mi hija Ghriba haz zumbar tus pulseras

Ugadegh lwahc elghaba a Vava Inouva
Tengo miedo del monstruo del bosque, padre Inouva,

Ugadegh ula d nekkini a yelli Ghriba
Yo tengo miedo también, oh, mi hija Ghriba

lunes, 18 de octubre de 2010

Intuir el fuego










No cualquier frente de fuego nos abrasa.
Como mínimo, un cielo un cielo así, lleno de antílopes.
Como mínimo, el tacto de tus manos que intuyo.

miércoles, 13 de octubre de 2010

El azul en el centro



Eres más que azul. Todo tú estás atravesando mis extremidades.
Azar y oleaje tienen el mismo idioma, embisten sin preguntar.
Quiero pleamar, quiero a los peces sobreviviendo a nuestro sexo.




Iván Ferreiro - Días azules

A veces creo ver,
ver cómo vendrás,
vendrán detrás de mí.

Envuelta en una música,
volando en una brisa de trompetas,
soñando, flotando sobre el mar en mi cabeza,
cantando, bailando y gritando que jamás me dejarás.

Las noches en el bar.
El mar detrás de ti.
Esta vez es de verdad.

Escrita en una pagina cursiva de una prosa de madera,
sin rima, grabado en mi memoria como en piedra.
Brillando, llamando, envuelta en una música especial.

¿Dónde están los días y ese azul?
Di un lugar donde estés tú,
que si el azar nos va empujando hasta el final
sólo habrá casualidad.

La casualidad
nos va a alcanzar,
nos va a salvar
y a matar.

A veces creo ver,
ver como vendrás
chocando contra mí.

De las sombras de tu corazón
fingiré que he sido yo.
¡Que no!
Que si al final nos va empujando sin querer
ese azul no va a volver.

Ese azul nos va a alcanzar.
Ese azul nos va a salvar.
Ese azul nos va a alcanzar.
Ese azul nos va a matar.

miércoles, 6 de octubre de 2010

Las muchas palabras que nos besan











Mar es un palabra que en los labios es corta. Noche, deseo, inquietud.
Todas esas palabras me besan, me dan voz y mudanza.
Si oigo 'te quiero' ya siento dentro de la boca un principio estimulante.




Há Palavras Que Nos BeijamMariza
Composição: Alexandre O'Neill & Mário Pacheco

Há palavras que nos beijam
Como se tivessem boca.
Palavras de amor, de esperança,
De imenso amor, de esperança louca.

Palavras nuas que beijas
Quando a noite perde o rosto;
Palavras que se recusam
Aos muros do teu desgosto.

De repente coloridas
Entre palavras sem cor,
Esperadas inesperadas
Como a poesia ou o amor.

O nome de quem se ama
Letra a letra revelado
No mármore distraído
No papel abandonado.

Palavras que nos transportam
Aonde a noite é mais forte,
Ao silêncio dos amantes
Abraçados contra a morte.

domingo, 3 de octubre de 2010

Agua recibida











No sé porqué. Pero sí sé que el agua nos es.
Nos establecimos en su memoria, desde el inicio.
Abarcamos su fuerza, bebemos en crudo de sus labios lentos.




Marillion (Acoustic Tour 2009)
A memory of water

I wonder if my rope's still hanging from the tree
By the standing pool where you drank me
And filled me full of thirsty love
And the memory of water?
I wonder if a king still fishes there
His back towards the burned-out air
His laughing catches singing loud
The memory of water

Your taste is blood and ecstasy
But I must drink you all alone
You're freckled like a speckled egg
A dove, but this bird has flown
O stay with me sweet memory
O stay with me

I wonder if my rope's still hanging from the tree
By the standing pool where you drank me
As pain flows through me like champagne

sábado, 2 de octubre de 2010

Esencia de mar









Veo en tu corazón el sosiego de un mar asentado.
Corazón, erizo de mar, esencia Tú.
En el fonfo, el mar nos pertenece, nos nada.




Kiss & thrills (Handmade 2010)
Hindi Zahra

When your touch brings
tears and thrills
when your kiss smells like love
when your touch brings
tears and thrills
when your kiss smells like love
in your heart
in your heart
in your heart
keep it
in the dark
in the dark
in the dark
i can find no peace
and i know how to please you
but no this time
i need to see you
when silence comes to the night
and when love is deep and tight
oh i need to see you
when silence comes to the night
and when love is deep
in your heart
in your heart
in your heart
keep it
in the dark
in the dark
in the dark
you're moving under my skin slowly
who's gonna love you like i do
who's gonna kiss you like i do
baby
in your heart
in your heart
in your heart
keep it
in the dark
in the dark
in the dark
who's gonna love ...